Wat een bevrijding, als mijn kind dan weer genezen is.
Dat befaamde diepere menselijke contact, waar je wel eens over leest, is een onmogelijkheid, vermoed ik. Dat is me in mijn 40 jarige bestaan, na talloze gesprekken met Emily, Bea, Benard, Claus, Tjeenk, Piet Hein Domoor en anderen wel duidelijk geworden. Goh, wat had emily toch lekkere billen. Maar waar was ik ?
Onze voorouders mijmerden niet eens over het diepere menselijke contact, door moeilijke materiële omstandigheden hadden zij simpelweg de tijd niet om over allerlei zaken eens rustig na te denken, het conformisme was en is oppermachtig. Mensen zouden eigenlijk ook niet weten wat zij zouden moeten mededelen, zelfs als zij betere communicatiemiddelen zouden bezitten. Vooral vrouwen lijken daarover teleurgesteld in de loop der tijd.
Het is de vraag of de verhoudingen tussen mensen onderling, voor zover vriendschappelijk of liefderijk, nu werkelijk wel van zo essentieel andere orde is dan die tussen baas en huisdier. Het gros van de intermenselijke mededelingen heeft een emotionele, geen logische, inhoud.
Zelfs de intellectueel meest begaafde is toch altijd maar gedeeltelijk en tijdelijk tot redelijke handelingen in staat. De opvatting dat geleerden of wetenschappers ook buiten hun vakbezigheden redelijker zouden zijn dan niet geleerden, in hun huwelijk, hun politieke, religieuze, zedelijke overtuigingen, hun omgang met de medemens is een bekende dwaling.
Gering is het aantal minuten, zelfs seconden per dag dat het brein van een geleerde redelijk denkt. Oplossingen vindt hij in een flits: de rest van zijn denken is hetzij chaotisch, hetzij fout. Willekeurig, rancuneus, emotioneel, vriendelijk, liefdevol, onbehoorlijk, beminnelijk. En dan ga je dood. Veel van mijn leeftijdgenoten rond de veertig verzuchten ook al vaak: zo, nog een keer hetzelfde aantal jaren en dan zit het er weer op...en ik weet niet eens zeker of dat nou een mooi vooruitzicht is.
Zonder geheugen bestaat er geen leugen of rancune. Oppervlakkige mensen zijn vrolijke mensen. Of sterke mensen die hun gedachten tijdelijk kunnen beheersen en sturen.
Als je de volkskrant en de telegraaf op dezelfde dag leest, dan lees je toch over twee verschillende Nederlanden of twee andere werelden.
Zou het nou opvallen dat ik af en toe ook de story lees, ter nuance op de privé ?
Man lijdt aan chronisch out of the box denken
Een consultant uit de Vogelwijk, Den Haag is als eerste Nederlander gediagnosticeerd met chronisch out of the box denken. De 53-jarige Menno Schrijvenaars is 1 van de slechts 14 mensen ter wereld die lijden aan de aandoening.
De symptomen kwamen voor het eerst aan het licht toen Schrijvenaars tijdens een brainstorm opperde om het bestaande CMS-systeem te vervangen door prei. Op dat moment rook zijn baas, Henk de Witt, nog geen onraad: “Het klonk volkomen logisch, gezond ook. Maar toen hij de week erop een memo indiende met het voorstel om de receptioniste te vervangen door een chimpansee, heb ik de bedrijfsarts gebeld.”
Schrijvenaars werd gediagnosticeerd met een agressieve vorm van out of the box denken. Het wordt voor hem steeds moeilijker om simpele taken tot een goed einde te brengen. “Als de melk op is dan zie ik zóveel alternatieve mogelijkheden. Vorige week kwam ik bijvoorbeeld terug met een bus Chinezen, dat leek me wel net even wat belangrijker dan melk. Toen wist ik dat ik echt professionele hulp moest zoeken. Ik ben meteen naar de bakker gegaan.”
Menno Schrijvenaars kan heel goed tegen onrecht
Het glijdt van Menno af als water van een eend
Ouders die hun kinderen verliezen aan een slepende ziekte? Bejaarden die tot aan de enkels in hun eigen pis staan? Afrikaanse warlords die in weelde leven terwijl hun volk sterft van de honger? Het glijdt van Menno af als water van een eend.
“Als ik andere mensen soms zie sputteren bij onrecht denk ik, ‘nou jezus zeg, jullie kunnen ook niets hebben’. Ik ben er niet trots op natuurlijk, maar ik kan er gewoon heel goed tegen.” Een eigenschap die Menno al sinds zijn vroegste jeugd met zich meedraagt. “In groep 5 kreeg juf Anneke na lang proberen een miskraam. Dat vond ik eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Ik haalde mijn schouders op en ben gaan knikkeren.”
Toch denkt Menno dat er hoop gloort aan de horizon. “Ik merk toch dat ik milder word de laatste jaren. Onlangs werd een collega van mij op staande voet ontslagen omdat hij een blinde prostituee had mishandeld met een fietspomp. Heel erg vond ik dat. Ik heb hem een kaartje gestuurd: ”
Ouders die hun kinderen verliezen aan een slepende ziekte? Bejaarden die tot aan de enkels in hun eigen pis staan? Afrikaanse warlords die in weelde leven terwijl hun volk sterft van de honger? Het glijdt van Menno af als water van een eend.
“Als ik andere mensen soms zie sputteren bij onrecht denk ik, ‘nou jezus zeg, jullie kunnen ook niets hebben’. Ik ben er niet trots op natuurlijk, maar ik kan er gewoon heel goed tegen.” Een eigenschap die Menno al sinds zijn vroegste jeugd met zich meedraagt. “In groep 5 kreeg juf Anneke na lang proberen een miskraam. Dat vond ik eigenlijk de normaalste zaak van de wereld. Ik haalde mijn schouders op en ben gaan knikkeren.”
Toch denkt Menno dat er hoop gloort aan de horizon. “Ik merk toch dat ik milder word de laatste jaren. Onlangs werd een collega van mij op staande voet ontslagen omdat hij een blinde prostituee had mishandeld met een fietspomp. Heel erg vond ik dat. Ik heb hem een kaartje gestuurd: ”
 |
| Deze kwaadaardige boer stopt pitjes in de druiven |
 |
| Willem Alexander arriveert op Prinsjesdag in Grote Draagstoel |
